Madagaskar jest położony na Oceanie Indyjskim u wybrzeży Afryki Wschodniej. Zajmuje powierzchnię 592 800 km2 i jest drugim co do wielkości krajem wyspiarskim na świecie. Oficjalnymi językami są malgaski i francuski. Przeciętna długość życia 56 lat. Na wyspie panuje klimat równikowy. 

Pierwsi na Madagaskar przybyli Portugalczycy, którzy wykorzystywali wyspę jako przystanek w drodze do Indii. Od XV wieku nastąpił rozwój handlu niewolnikami. W XVII wieku wyspę opanowali Francuzi. W XVIII wieku, konkurencję dla Francuzów stanowili piraci, uprowadzający niewolników. Po ich pokonaniu pod koniec XIX wieku wyspa stała się kolonią francuską. Po I wojnie światowej na wyspie szerzyły się ruchy niepodległościowe. W 1958 roku Francja ogłosiła Madagaskar swoim terytorium zamorskim. Pod rządami kolonialnymi zakładano plantacje upraw eksportowych oraz budowano pierwsze kopalnie. Edukacja dzieci stała się obowiązkowa do 12 roku życia i koncentrowała się głównie na języku francuskim oraz umiejętnościach praktycznych. W 1960 roku Francja oddała wyspie suwerenność. Po uzyskaniu niepodległości Madagaskar znalazł się w kryzysie gospodarczym ze znacznym spadkiem poziomu życia mieszkańców. Obecnie Madagaskar jest klasyfikowany przez ONZ jako kraj najmniej rozwinięty, biedotę stanowi 92% populacji (dane z 2020 roku). 

Madagaskar był częścią dawnego superkontynentu Gondwany, który oddzielił się od Afryki około 200 milionów lat temu i dryfował na wschód. Około 88 mln lat temu Madagaskar na skutek ruchów tektonicznych oddzielił się od subkontynentu indyjskiego. Obecnie płyta madagaskarska przemieszcza się w połączeniu z płytą afrykańską. 

Północna część wyspy zbudowana jest z gór wulkanicznych.  Na wschodnim wybrzeżu przeważają niziny. Zachodnia część kraju zbudowana ze skał osadowych i pokryta jest trawiastymi sawannami. Na sawannach rosną miejscami baobaby. Centralną część wyspy - płaskowyż Ankaratra, stanowią trawiaste pagórki i stożki wygasłych wulkanów. W obszarze południowo-zachodnim występują tereny suche pokryte sukulentami. W okresie suszy trawiasta sawanna często się pali. Pożary sawanny i lasów są inicjowane samozapłonami suchej trawy i drzew. Pomimo znacznego wypalenia sawanny i lasów, roślinność szybko odrasta w porze deszczowej.

Świat zwierząt Madagaskar charakteryzują małpiatki lemury oraz kameleony spotykane na każdym kroku. Na Madagaskarze nie ma jadowitych węży, ale jest duże zagrożenie malarią.

Madagaskar jest krajem rolniczym z uprawami ryżu, manioku i wanilii. Mimo, że jest największym światowym producentem wanilii, plantacje wanilii nie są własnością mieszkańców wyspy. 

Sieć komunikacyjna w kraju jest słabo rozwinięta ze względu ukształtowanie terenu i obfite opady w porze deszczowej. Istniejące drogi i mosty pochodzą z czasów kolonii francuskiej. Praktycznie od uzyskania niepodległości remontów i nowych inwestycji się nie wykonuje. Wiele dróg jest nieprzejezdnych w porze deszczowej. Średnia prędkość poruszania się samochodem terenowym po tych drogach nie przekracza 30 km/h. 

Madagaskar jest wiodącym na świecie producentem wielu kamieni szlachetnych, w tym: szafirów, rubinów, turmalinów, szmaragdów, akwamarynów, cyrkonu i granatów. Bogate złoża rubinów znajdują się w rejonie Andilamena w północno-wschodniej części wyspy, a złoża szafirów w rejonie Ilakaka na południowo-zachodnim wybrzeżu wyspy. Kamienie te wydobywa się z złóż wtórnych, piasków i żwirów. Eksploatacja odbywa się za pomocą rowów szurfowych położonych w żwirowych dolinach rzek i z niezbyt głębokich szybów.  Wydobyty żwir jest przepłukiwany podobnie jak piaski diamentowe. Całe rodziny są zatrudnione w wydobyciu i przepłukiwaniu żwiru dla pozyskania szafirów i rubinów. Niestety nikt nie myśli o zabezpieczeniu wyrobiska i rekultywacji wyeksploatowanych miejsc. Liczy się wyłącznie zysk w danym dniu. Mieszkańcy wyspy korzystają z jej naturalnych zasobów w sposób rabunkowy. Pracujący górnicy przy wydobywaniu kamieni szlachetnych, stanowią kilkunastoosobowe grupy. Są to zazwyczaj spółki rodzinne lub koleżeńskie. Największy zysk ze sprzedaży minerałów należy nie do górników, ale do pośredników toczących walki o dostęp do pierwokupu wydobywanego surowca. 

Madagaskar jest największym eksporterem miki na świecie. Za jego wydobyciem kryje się jednak praca dzieci w ekstremalnych warunkach. W najgłębszych wyrobiskach, gdzie znajdują się złoża miki, mieszczą się jedynie najmłodsi. Wydobycie dzienne może dochodzić do 300 kilogramów surowca. Niestety to nie oznacza wysokiego zarobku, płaca jest wyjątkowo niska. 

Na wyspie znajdują się również bogate złoża grafitu, chromitu ilmenitu oraz niklu. Ogromne złoża ropy naftowej znajdują się na oceanie od strony zachodniej wyspy, jednak do ich wydobycia potrzebni są górnicy i nowe technologie. Mimo tak bogatych zasobów przemysł wydobywczy nie odgrywa znaczącej roli w gospodarce państwa. Problemem jest brak technologii i wykwalifikowanej górniczej kadry inżynieryjnej.  

 Energię dla celów konsumpcyjnych mieszkańców w głównej mierze zaspokaja węgiel drzewny. Do jego produkcji na całej wyspie wycina się i wypala lasy. Węgiel drzewny wytwarzany jest w procesie suchej destylacji w prymitywnych mielerzach obsypanych szczelnie ziemią. Do wyprodukowania 1 kg węgla drzewnego spala się około 4 kg drewna opałowego. Na wszystkich ulicznych straganach wzdłuż całej wyspy dostępny jest workowany węgiel drzewny wypalany na miejscu.

Według danych podanych przez Bank Światowy w 2022 roku tylko 37% populacji mieszkańców miało dostęp do energii elektrycznej. Produkcja energii elektrycznej na Madagaskarze opiera się w 52% na energii wodnej i 41% spalaniu płynnych paliw kopalnych. Rząd Madagaskaru postawił osiągnąć  wskaźnik 70% dostępu do energii elektrycznej do 2030 roku. 

Budownictwo domów cechuje funkcjonalność i dostosowanie do klimatu życia codziennego. Na zachodniej stronie wyspy i jej centralnej części dominuje niskie budownictwo z cegieł laterytowych. Te rejony pokrywają czerwone ziemie laterytowe i z tego surowca wytwarza się cegły.  Jaklo zaprawy murarskiej do wznoszenia muru stosuje się mieszaninę roztworu wodnego piasku laterytowego z bydlęcymi odchodami. Na stronie wschodniej wyspy, gdzie dominują lasy deszczowe, domy wykonuje się z drewna bambusu lub eukaliptusowego. Pokrycie dachów stanowię liście palmowe. W ciepłym klimacie życie codzienne toczy się na zewnątrz zabudowy. Jest to budownictwo nie trwałe, na kilka lat. W tym gorącym klimacie domy ulegają często pożarom.  Z braku dostępu do wody płonących domów się nie gasi, a po wypaleniu buduje nowy. 

 W 1918 roku Polska ekscytowała się tym, że Madagaskar będzie naszą kolonią. O statusie państwa świadczyły posiadane własne. Brano pod uwagę kolonie niemieckie (Togo, Kamerun, Niemiecką Afrykę Zachodnią i Afrykę Wschodnią), rozważano też Angolę, Mozambik, Gambię i in. Madagaskar był wtedy francuską kolonią, a Francuzi byli zainteresowani sprzedażą części ziem. Taką propozycję złożył polskiemu ministrowi spraw zagranicznych Józefowi Beckowi francuski minister kolonii Marius Moutet. W 1937 roku na Madagaskar wyjechała polska delegacja, by zbadać możliwość kolonizacji wyspy. Na jej czele stanął Mieczysław Lepecki, adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego. W skład komisji wchodził także m.in. Arkady Fiedler, który sporządził obszerny raport dla MSZ-u z oględzin wyspy. Plany kolonizacji szybko upadły, wybuch II wojny światowej ostatecznie przekreśliło marzenia o polskiej kolonii.

 

Zdjęcia w galerii